Moje selo - Dabar

                                                                   Dabar

Ponekad mi se cini da mi je ovdje dusa, gdje god da lutam, vracam se tebi. Mozda jer sam tu provela djetinjstvo, mozda. Ali ko god je ovdje bio, vratio se. Posebna magija, vjerujte mi. Ja biram ljude koje cu da dovedem ovdje, oprostite. Sebicna ljubav. 

                                                                                                                                                                                

               

Dabar. Selo, rijeka, zivotinja. 

Ono sto vam predlazem za jednu dobru setnju i uzivanje netaknutom prirodom je da krenete lagano prema uscu Dabra.

    

 Tu mozete malo sjesti, odmoriti i uzivati u nestvarno bistroj rijeci Dabar. Ljeti vas tako mami svim svojim nestvarnim bojama  da se okupate u njoj, ali cak i oni najhrabriji se ne usudjuju. Cak i u najtoplijim mjesecima Dabar je ostar i hladan.   

                

                       

Zatim nastavite prema pecini Dabar putem kroz sumu. Duboka suma, mirna a ujedno divlja. Poseban dozivljaj. Zatim cete stici ovdje, tu se pruza pogled na izvor i Dabarsku pecinu.

     

 Lagano se spustite, ako cete strmim putem, pazite se ukoliko je padala kisa dosta je klizavo, a ljeti vjerovatno ima zmija jer je kamenito, ili jednostavno idite duzim putem ali laksim. :) 

Dabarska pecina je jedna od rijetkih koja jos uvijek nije istrazena i ne zna se koliko je duga. Vrlo je tesko istraziti  zbog uskih  prolaza i vode. Ono sto se zna je da je nastanjuje covjecija ribica, sto znaci da je voda vrlo cista. Takodjer su pronadjeni ostaci sojenickog naselja, i predmeti koje su koristili nasi preci i vjeruje se da su iz doba Ilira.

                  

Ne smijete otici, a da se ne napijete vode sa izvora. Dosta ljudi koji dolaze iz drugog podrucja, drzave, ne vjeruju kada im kazem da se voda moze piti, jer danas to stvarno zvuci suludo, zar ne?! Takodjer smo jedan od rijetkih gradova koji jos uvijek ima izvore pitke vode koje mozes piti sa samog izvora. Povjeruju tek kad ja to uradim. Moramo biti svjesni onoga sto imamo, najvise me zaboli kada vidim da ljudi to uzimaju tako olako, sve sto nam je priroda dala i sto nam je potrebno za zivot rijeke, sume.. Trebamo to cuvati jer mi smo ta pecina, ta suma, taj izvor. 

Nakon sto se odmorite, napijete vode sa izvora, pojedete nesto sto ste ponijeli sebi, mozete nastaviti put dalje. Kuci, naravno drugim putem, ovaj put cestom. Ili u slucaju da vas ja vodim, setnja nije zavrsena. Nastavljamo dalje sumarcima osluskujuci samo ptice i zujanje pcela. Mozda sretnemo i neku zivotinju, nadamo se manju od nas. :)

Nakon nekog vremena stizemo do ceste, jos par kilometara hodanja i stizemo tamo gdje sam ostavila dusu. Moj brijeg. Jutrima kada sam se budila zorom sa Suncem, pogledam kroz prozor, magla i srna pase.

 Izadjes vani, posmatras i zahvaljujes se sto si tu. Sto postojis, sto cuvas.  Ovdje takodjer mozemo prosetati, ima bas divnih predjela, ja obicno posjetim groblje i zapalim svijecu. I da imate cvijeca, trava kakvih pozelite, cak vrsta koje su u izumiranju. 

Predivne noci pune zvijezda o kojima vam ne mogu ni pricati, jer to stvarno morate dozivjeti. 

                  

Vjerujte, dodjite.